Arte y humildad

La falta de humildad quita credibilidad al artista
— Marcos «Necko» Vidal

A non misoxinia do mito de pandora

Versión resumida do mito

Para poder falar dun mito, hai que falar primeiro do seu contido, e logo ir desgranando os temas de interese neste.

Segundo O mito de pandora resumido de unprofesor.com, Pandora era parte dun castigo elaborado por Zeus, para castigar a Prometeo por revelar o segredo do lume á humanidade, e á propia humanidade.
Crea a Pandora con moitas virtudes dadas por outros deuses, pero unha delas (dada polo mensaxeiro Hermes) é moi interesante: a curiosidade.

Zeus dálle unha caixa a Pandora, previndo a esta de non abrila, posto que nela se atopan todolos males do mundo.

Esta, chegada un momento, e dada a súa grande curiosidade abre a caixa un intre. Neste intre, escapan tódolos males da humanidade. Ao pechala, o que queda na caixa é o espírito da esperanza (de aí que se diga que a esperanza é o último que se perde).

As curiosidades e ilóxicas do propio relato

Aínda que o relato en conxunto é curioso, hai algo por sobre tódalas demáis cousas que semella ilóxico: nunha caixa con tódolos males do mundo está o … ¿espírito da esperanza?.

Semella que aquí Zeus, dentro do seu mal humor, ou ben introduce parte da solución ao problema da caixa (unha actitude esperanzada cara a solución, e determinada cara ela pode axudar a enfrontarse a tódolos problemas da caixa.

Mais, aínda que isto sexa mera hipótese, temos que ben parecera que o relato orixinal podería ser moi diferente do que nos chegou.

Lecturas e posibilidades do texto

Algo que esquecemos no resumo do relato, é que nel, Pandora considérase a primeira muller na mitoloxía grega. Pero, se vemos as virtudes -e defectos- que lle entregan (entre os últimos o de enganar, que, por certo, é algo que non depende do sexo senón doutras cuestións independentes do mesmo), podemos ver que, realmente, temos unha primeira muller verdadeiramente notable:

  • Hermes dálle a curiosidade (e tamén a posibilidade de enganar e mentir), pero esta fai que sexa unha persoa con gañas de coñecemento. Entón, en certo xeito, é unha científica.
  • Atenea, deusa da sabiduría e a guerra, dálle habilidades para o telar. Non creo que Pandora pasara frío precisamente, podendo tecer a súa propia roupa co tear (ademáis de que co tear podería tecer moito máis rápido que tecendo a man).
  • Afrodita, le da la sensualidade aumentando -segundo o recurso do que falamos máis arriba- aínda máis a súa beleza.

Análise das habilidades recibidas por Afrodita.

Tendo en conta de quen recibe cada virtude ou habilidade, é moi raro que a súa lista de habilidades queda como se pode ver enriba.

Por exemplo, de Hermes, é raro que non recibira algo da súa velocidade ou capacidades para o baile. Tamén, ao ser Hermes unha deidade ovina (relacionado con ovellas e carneiros) raro sería que a súa mata de pelo non fora impresionante 😉 .

Respecto de Atenea, é raro que non recibira habilidades de guerra, pero, sobor de todo, de sabiduría. A mesma que sabe que, antes ou despois, os males do universo aparecerán, abras a caixa que teóricamente os ten ou non, pero que ter a esperanza gardada é algo moi importante.

Respecto de Afrodita, é a máis mal parada repartindo habilidades ou virtudes, xa que a sabedoría, e habilidades de loita (sobor de todo polas causas xustas) son desas cousas que aumentan a beleza. Doutra banda, a sabedoría tomada en conxunto, tamén inclúe a habilidade de seducir,a cal que leva incluída a sensualidade nela.
Con todo, do que non se adoita falar é que a sensualidade, emparentada coa sedución, tamén implica persuasión, e a persuasión -sempre que deixe as mentiras de Hermes aparte- pódese converter de xeito sinxelo en diplomacia e adaptación ao medio se se inclúen certas virtudes e habilidades de Atenea.

Resumo final de habilidades

Así, Pandora sería unha persoa altamente curiosa, que acepta o mundo e o universo como é -cos seus ‘males’ incluídos-, pero, por telos coñecido ao abrir a caixa, pode empregar o seu coñecemento para evitar ou minimizar os riscos derivados de tales «males» e mesmo axudar a outras persoas a coñecer o que saíu da caixa e poder obrar como ela, minimizando os problemas que o coñecemento dos problemas do universo poidan causar.

Pandora, entón, e dado que só semella aparecer no relato ao que nos referimos, ou pouco máis, ten millóns de posibilidades de seguir a súa historia.

De feito, Zeus obriga a certo grego a casar con Pandora, cousa que el non quería. Penso que de existir, ese home estaría feliz de vivir con ela. Doutra banda, o texto de referencia que empregamos neste artigo tamén indica que semella que hai fontes que seguirían a historia mencionando únicamente que Pandora e o seu marido son felices a pesar do acontecido coa caixa, polo que as virtudes das que vimos de falar teñen moita probabilidade de ser axeitadas para un texto como o que nos ocupa.

Para ir deixando claro o tema, Pandora, segundo estas posibilidades, sería Científica, Filósofa, Diplomática, Loitadora e grande coñecedora dos males do universo, e, entón, posible mestra sobre técnicas para minimizalos ou ir erradicándoos.

Estado final da dignidade de cada personaxe

Lido o lido, temos que ao final, ese castigo de Zeus tería dado como resultado o seguinte:

  • Pandora vese reforzada en todo. Máis aló de caracterizala como unha persoa intelixente, versada, sabia e consciente do mundo no que vive, tamén acaba sendo a primeira científica dentro dos e das personaxes da mitoloxía grega.
  • Hermes, mantén unha pouca dignidade se lle confire o resto de habilidades que o caracterizan (véxase, velocidade e baile). Mais queda un tanto danado ao conferirlle a ‘habilidade’ de mentir. Con todo, esta ‘habilidade’ tamén, ás veces, pode ser útil -mentiras empregadas con persoas que abusan das mentiras poden dar lugar a máis sinceridade por parte destas, ao verse expostas-.
  • Atenea, pola súa parte, é a máis digna profesora e trasmisora de coñecemento e habilidades de tódalas outras figuras mitolóxicas. Non só faina máis resistente o frío, grazas a poder tecer as súas propias pezas textís, senón que, ademáis, moi probablemente, a agasalla con sabedoría, coñecemento e habilidades para a defensa.
  • Zeus, finalmente, é o máis prexudicado: non só a súa intención de castigo non se materializou realmente, senón que acabou por reivindicar a todos/as aqueles e aquelas que pretendía castigar. Iso si, o mal uso do lume chega ata os nosos días, así que se queremos finalmente vencer a ese castigo de Zeus debemos evitar seguir empregando o lume de xeito irresponsable.

Mis referencias cibernéticas (multilingüe)

Me he dado cuenta que muchas veces intento pasar mis referencias de internet a otras personas, y no tengo una lista sobre ello. Aquí vamos con ello.

Vídeo

Youtube

Ciencia/Física

Quantum Fracture

Físico de partículas que, junto con su equipo, hacen vídeos sobre física, música, energía, y más. Incluso tiene una serie de vídeos que genera un multiverso en el que varios Crespo (el fundador de QuantumFracture así se apellida) hacen vídeos de diferentes temáticas en los universos alternativos que pueblan (del universo alfa (el de nuestro Crespo «C137») hasta el omega (el del Crespo pseudocientífico).

Para ver su canal podéis pasaros por:

https://www.youtube.com/@QuantumFracture

Date un vlog, date un Mi (ahora «Date un Short»), … :

Javier Santaolalla es físico, pianista, ex-candidato a astronauta de la ESA, viajero incansable y expuesto a los retos que él mismo se pone.

Canario de nacimiento, viviendo en latinoamérica, hace vídeos cortos después de hacer mil cosas, y sigue ayudando a llevar mejor la vida desde sus vídeos.

Puedes encontrarlo en:

https://www.youtube.com/@DateUnShort

Ciencia Musical

A Capella Science

Tom Blais es un científico que, como Javier Santaolalla, estuvo en el CERN en algún punto de su formación pero que en Youtube se significó como «Musical Scientist» y hace versiones de música muy conocida con letras sobre ciencia (Biología, astronomía, física, etc.).

Contenido en Inglés 🙂

URL: https://www.youtube.com/@acapellascience

Mitología

Pascu y Rodri

Con su serie de Destripando la historia, miran dentro de las historias de historia o mitología, desde Anastasia Romanov hasta Freyja, Ra, Zeus, Hestia, Era o Deméter, ellos hacen música mitológica e histórica que pasean en conciertos por medio mundo.

URL: https://www.youtube.com/@destripandolahistoria

Lista de vídeos musicales con letras sobre ciencia (Castellano):

Siempre en evolución

Esta es una pequeña muestra de una lista que crecerá con el tiempo, con cosas que ya he visto y cosas que veré.

Un saludo, y espero que os guste.

Forza4.

El dinero no tiene valor

Me acuerdo de cierto vídeo de Quantum Fracture, en el que decía que, en esencia, por si mismo, el dinero no tiene valor.
La que se montó entre ciertos «economistas» (entre comillas pues no los considero como tales, al negar algo que saben que es verdad, sólo porque les resulta incómodo) fue tan fuerte que el autor hizo otro vídeo desdiciéndose.

Sin embargo, lo que decía el autor del vídeo es totalmente verdad: el dinero, la moneda, en si misma no tiene valor, lo único que tiene valor es la confianza depositada en ella. Y, precisamente, por esto tenían tal enfado las personas que se autodenominan economistas (sin serlo del todo).
El tema es que esta verdad encierra una posibilidad: que nos unamos y le quitemos hasta el último resquicio de valor al dinero. Sí, es algo que, de unirnos todas las personas, o la gran mayoría de las no adineradas podríamos conseguir, y esto haría tambalear los cimientos de las falsas riquezas de las personas adineradas.

Aparte de esto, lo más curioso de algunas de estas personas «economistas» es que, para ellos y ellas sería mejor, más eficiente y más óptimo que desapareciese hasta la última moneda fiduciaria que hay en la tierra.

Y, ¿por qué la moneda fiduciaria no tiene valor intrínseco (es decir, por sí misma)? Pues por su misma definición (venida de la edición 23.5 online del Diccionario de la Real Academia Española):

moneda fiduciaria

1. f. Econ. moneda que representa un valor que intrínsecamente no tiene.

Esto, en suma, significa que los euros, los dólares, pesos, etc. no tienen más valor que el que le demos, o el que alguien le dé. ¿Por qué es importante esta segunda opción? Porque todas las personas deberíamos ser capaces de, entre todo, equilibrar la balanza y dar menos valor a las cosas cuanto menos es la media de ingresos de cada persona, y cuánto mayor es la desviación estadística de los datos de ingresos de cada persona (incluyendo los extremos), o, dicho más sencillamente, cuánto mayor es la desigualdad de ingresos entre los miembros de las poblaciones,incluso de la población mundial.

Precisamente, por esto, a nivel económico, estamos en uno de los peores mundos posibles, llegando incluso a que las personas hiperadineradas obtengan dinero de un futuro por vivir, negando posibilidades al futuro de todas las personas, acumulando un (supuesto) valor que no es lógico que tengan de manera alguna, y negando los recursos necesarios al común de las personas.

La religión no tiene nada que ver con Dios

Puedo estar de acuerdo que la religión ha intentado caracterizar a «Dios», pero resulta que esta entidad total no tiene nada que ver con la religión, y, mucho menos, con el fundamentalismo de ninguna religión.

Para acercarnos a Dios, como concepto, podemos acercarnos desde visiones tanto de libros «religiosos» como filosóficos, pero estas aproximaciones tienen varias formas.

Entre estas, una de ellas, es Dios como totalidad. Es decir, Dios es todo, pero si Dios es todo, Dios y el Demonio son dos caras de la misma moneda. De hecho, probablemente, el demonio no existe y sólo existimos todo lo que formamos parte de ese Todo. En vez de Dios podríamos hablar de Todo igualmente, con lo cual Dios no es Sagrado (no está separado de la realidad, pues sagrado significa «separado»).

Otra de las formas, sería Dios como perfección. En este caso, Dios no ha muerto ni existe, sino que aún no existe. Y su existencia, es incompatible con la vida. De hecho, más bien, será pero no existirá. Y no permitirá la existencia de nada. Si las leyes de la física son aproximadamente como hoy las vemos, Dios emergerá cuando toda la materia esté idénticamente distribuída.
Y cuando eso pase, no se necesitará más movimiento para que la entropía (la tendencia a la distribución igual de lo que quede en existencia en el universo) ocurra.
Llegaremos a la máxima entropía y, por lo tanto, no habrá movimiento alguno (tal vez sólo del espacio tiempo expandiéndose o ni eso).
Dado que no hay movimiento, la temperatura de todo el universo será 0K (nada puede suceder, pues es el mínimo absoluto), y, por lo tanto, el tiempo perderá todo sentido (el tiempo necesita flujo o movimiento para existir, precisa cambio para tener sentido).

Por lo tanto, Dios no ha venido, y el famoso «juicio del fin de los tiempos» en realidad no existe, porque la sentencia es clara: nada puede existir si toda la materia está idénticamente distribuída. Y no se necesita movimiento para distribuír la materia, cuando esta ya está totalmente distribuída.

Finalmente, en resumen: O Dios existe pero somos todo lo existente (no hay nada sagrado, separado o religioso en ello), o Dios nunca fue, no es pero será (aunque no exista), y su ser es incompatible con cualquier otro ser.

Forza4.

O probable mito do TDAH

Son analítico. Sí, analízoo todo e a tod@s. E non vexo ningún trastorno por déficit de atención e hiperactividade. E non o vexo porque xa hai tempo que me levo decatado de que o TDAH non é máis que un lugar común para evitar pensamentos máis complexos e que inclúan ver a realidade dende varios puntos de vista,no canto de velos dende un só.

No meu caso, comezou hai moito: eu era, e, en parte sigo sendo (aínda que de xeito reducido) ambidiestro. E isto, que semella algo anecdótico, ten moita importancia.

O ambidestrismo é, moi probablemente, a variante natural principal da lateralidade na vida humana. É dicir, ter unha habilidade semellante en ambas mans, é unha vantaxe moi interesante para o ser humano, e, ademáis, axuda a ter unha capacidade máis desenvolvida de ver as cousas de xeito máis xeral.

Corrían os anos 80, e fun lateralizado diestro. Daquelas, lateralizar zurdo a alguén era cáseque un tabú. Obligábasenos a escribir coa dereita porque «era necesario que así fora». Pero, con iso, quitáronme parte do meu ser, cousa que levo anos tentando recuperar: escribir ao revés (de dereita a esquerda) coa man esquerda e as letras ao revés.
Isto, que pode parecer unha anécdota, non é tal, dado que en Árabe e así como se escribe, aínda que o tipo de escritura sexa moi diferente. Ademáis, axuda bastante a poder ler do revés un periódico, unha carta dun restaurante, e así poder desbloquear información que, doutro xeito, sería máis complicado entender.

Por outra banda, a lateralización pode empeorar a visión espacial. O poder entender as cousas do mesmo xeito ou do oposto axuda a entender un camiño cara adiante, e logo recoñecelo cara atrás.

Esto pode parecer algo alleo ao TDAH, pero ten moito que ver con el. Moitas persoas con TDAH teñen unha visión máis completa do mundo no que viven, máis variada e diversa. ¿Por qué é isto? Porque o Trastorno de Déficit de Atención por Hiperactividade non é tal. De feito, a maioría de TDAH, son as persoas máis atentas ao mundo que @s rodea, mesmo, en xeral, moito máis que o resto de persoas cunha «función mental normal».

O falaz paradigma da normalidade.

Dicir que algo é normal é dicir que se atén a unha norma ou conxunto de normas. O problema da normalidade que nos impoñen os colectivos de poder é que non adoita pórse en dúbida,nin se adoita debatir realmente sobre ela, poñéndoa en dúbida. E é que se algo se precisa para mellorar algo é pór en dúbida o xeito que se ten de facer as cousas.

Entón, ser normal non é ser mellor que outra persoa ou ser axeitado senón seguir o modelo que impón aquel colectivo que ten o poder económico-político-social, poder que, por outra banda, tería que estar repartido entre toda a poboación mundial.

Polo tanto, quen se saia do estreito espazo que deixan esas normas arbitrarias, pode ser acusado de falta de normalidade, cando, realmente, as normas biolóxico-sociais do mundo fan antinormal esa suposta normalidade.

A necesidade de seguir a lóxica biolóxica e humana

Por todo o que levo dito, xeralmente, as persoas normais son, á vez, moi ilóxicas, biolóxica e humanamente.

Sigamos esta proposta: Vivimos nun mundo moi rápido. Todo sucede a velocidades vertixinosas. O xénero homo ten, segundo algunhas fontes, 2 (dous) millóns e medio de anos de antigüidade, e o homo sapiens, unha das ramas máis cercanas, uns 315.000 anos. É dicir, para o homo sapiens hai un 313.000 (trescentos trece mil) antes de cristo, segundo un estudo actual.

Dado que vimos dos monos, o xénero homo non naceu de 2 (dous) seres, senón que podería empezar con máis poboación. En todo caso, o homo sapiens non creo que superara os 100.000 (cen mil) habitantes orixinais.

Se supomos que esa poboación de 100.000 (cen mil) habitantes foi a primeira poboación, e dado que no ano 10.000 (dez mil) antes de cristo a poboación se supón alcanzou a cifra de 1.000.000 (un millón) de habitantes, podemos dicir que o ser humano tardou uns 303.000 (trescentos tres mil) anos en multiplicar por 10 (dez) a poboación.

Se facemos este exercicio máis veces, veremos que a poboación de 10.000.000 (dez millóns) de persoas non aparece na wikipedia, no artigo que estou a consultar, pero que no ano 8.000 a.C. (oito mil antes de Cristo) había 8.000.000 (oito millóns de persoas) , co cal, podemos supor que para o 7000 a.C. (sete mil antes de Cristo) habería eses 10.000.000 sen problemas.

Por outra banda, os 100.000.000 (cen millóns) de habitantes alcanzáronse no 500 a.C. (cincocentos antes de Cristo), mentres os 1.000.000.000 (mil millóns) alcanzáronse sobre o ano 1800 d.C. (mil oitocentos despois de Cristo ou mil oitocentos).

Por outra banda, os 3.000.000.000 (tres mil millóns) alcanzáronse sobre 1960 (mil novecentos sesenta) e os 6.000.000.000 (seis mil millóns) sobre 1999 (mil novecentos noventa e nove)

No tecnolóxico, podemos dicir algo semellante: desenvolvéronse máis inventos dende os anos 1980 (mil novecentos oitenta) ata o día de hoxe, nuns 41 (corenta e un) anos, que en todo o resto da historia da humanidade. 41 (corenta e un) anos, contra 315.020 (trescentos quince mil vinte) anos, cáseque nada.

Por outra banda, todos e todas (e canto máis novos e novas, máis pasa) estamos acostumados a ser bombardeados por cantidades inxentes de información. Pensemos que hoxe, a miña capacidade total en discos duros é de uns 3 (tres) Terabytes de información, o que son uns 24 (vinte e catro)Terabits de Información, ou, se o queredes 24 (vinte e catro) billóns (un billón é un millón de millóns, alomenos para os non angloparlantes) de cifras representadas neses discos duros. Dado que hoxedía se xeran 2,5 TB (Dous TeraBytes e medio) de datos ao día, ou se se quere uns 20 (vinte) terabits de datos ao día, todo o almacenamento que teño non chegaría máis que para día e cuarto.

Por outra banda, dende o colexio de primaria ata a universidade, así como nos múltiples postos de traballo, pídeselle máis a calquera persoa, do que se lle pediría hai uns 30 (trinta) anos. Mesmo, posiblemente, entre tres e cinco veces máis.

¿Dende cando unha adaptación é un trastorno?

Tendo en conta todo isto, podemos decatarnos que o probablemente malchamado TDAH (Trastorno de Déficit de Atención por Hiperactividade) non é un trastorno, senón sucesivas adaptacións da mente a un mundo profundamente hiperactivo.

E aínda que non me pareza que o mundo esté facendo o mellor deste xeito tan hiperactivo, a verdade é que os que realmente non están adaptados a este mundo hiper (hiperconectado, hiperestimulado, hiperactivo) é quen se supón non ten ese «trastorno». E, precisamente, as persoas adaptadas -polo feito de estalo-, tenden a ver cousas que as non adaptadas nin imaxinan.

Por outra banda, as persoas non adaptadas, curiosamente, son as que obteñen máis doadamente dende postos de traballo ata outras supostas prebendas -xa falaremos noutro intre porque non o son- , porque ao non estar adaptad@s, haberá cousas que terán por normais cunhas normas que non fan outra cousa que danalos e danalas a si mesm@s.

Non hai variante mental principal

Por todo isto, nin as persoas supostamente TDAH (Trastorno de déficit de atención e hiperactividade) – de aquí en diante, chamarémoslles neurodiverxentes- coma as persoas que non teñen o suposto trastorno son mellores nin peores. Únicamente son variantes de comportamentos mentais non converxentes necesarios para a supervivencia como especie.

Tanto as persoas neurodiverxentes como as neuroconverxentes contan con características que axudan a solucionar problemas , interactuando e solucionando os problemas de xeito mutuo, mesmo comunitario.

Por iso, tal vez a normalidade non siga normas que nos axuden a evoluír, nin a neurodiverxencia nos limite en xeito algún, senón, máis aínda, nos axude a mellorar como persoas, comunidades e especie.

Un debate aberto

Con todo o dito, probablemente, haxa un debate moi aberto arredor do suposto trastorno e as súas implicacións sociais e neurobiolóxicas, así como a probabilidade de que os verdadeiros trastornos haxa que buscalos noutra parte. Un debate apaixoante que, con todo, probablemente cómpre levar con tranquilidade e sen abafo. Sempre con respecto mutuo e argumentos por tódalas bandas.

Forza4.

Encontro.

Visito os intrépidos vales,
percorrendo conceptos…
lembranzas.

Mentres, comparto intres,
que xa mudaron
en tempos e saudades.

¿Que somos? ¿Que fumos?
As mudanzas lévannos
a todo o que transcorre..

Louvando certidumes
que nin son nin foron,
mentres surfeamos indeterminadas
incontables ondas novas.

Entre a refeición e conversa,
chegamos sen remorso,
a nova mañá de noite cativa,

E non cativa por ruín,
senón pola hora roubada,
devolta logo cara o inverno.

Case 15 millóns de minutos,
entrambas feiras,
facendo vidas,
construindo eiras.

Antón Vega. 1 de Abril de 2019. 12:56 horas.

El patriarcado sólo es parte de la superficie.

Hace unos días, Beatriz Gimeno, insistía en un artículo en la «historia patriarcal del capitalismo» junto a otras cuestiones que, si bien son un comienzo interesante para analizar todo lo que pasa, opino que es una visión muy limitada de todo lo que pasa.

Durante todo el capitalismo y, cuando este murió de éxito (sí, ya murió), durante todo el financiarismo que llevamos, los distintos puntos centrales de las distintas aproximaciones a lo que pasaba se han convertido, por medio de los medios de comunicación y de determinados grupos de interés (entre los que están inherentemente excluídos el movimiento humanista, y el movimiento feminista -siendo este último una visión del primero-) en una excusa para no hablar de lo más importante del problema: el sistema de desigualdades que, se quiera ver de una forma u otra, excluye sin distinción inherente al sexo, edad, formación, conocimientos, o cualquier otra característica de cualquier ser humano, salvo una: el acceso a recursos.

Y aunque siempre nos han intentado convencer de que el dinero es un equilibrante entre la demanda de recursos y la posibilidad de que el ser humano pueda hacerse con ellos, eso ya hace muchísimo tiempo que no es así. Cuando una bolsa de valores permite esquilmar a las clases con más escasez de todo para entregar todo lo que se les ha quitado a las clases más pudientes, algo muy fundamental falla.

Además, estas grandes desigualdades son las que, al final, generan las desigualdades más pequeñas (aunque también importantes) que son las que, al final, salen en los medios para «concedernos» el «beneficio» de ver reflejada una parte pequeña de lo que realmente es la civilización. Al tiempo, ocultan cuál es el origen final de las desigualdades.

Y es que hay tantos hombres en situación de vulnerabilidad económica y de otras formas de ella como mujeres, y de otros colectivos e indivíduos injustamente postergados.

¿Quienes son estas personas de las que no se habla? Pues niñ@s, ancian@s, personas con diversidad funcional, y cualquier colectivo que se salga de la estrecha norma de las personas pudientes.

Y es más, si nos quedamos en la excusa de los sexos nos perderemos una realidad que también es cierto: una de las personas más poderosas de este país, probablemente una de las más poderosas también de Europa, es una mujer. Y otra persona que hoy es un hombre y es, si cabe más poderoso que ella, va a ceder el testigo a su hija (otra vez, una mujer).

¿Qué quiero decir con esto? Que cuando manda el nacimiento, no se antepone a esto ni el sexo, ni la religión, ni el origen racial ni nada más que ser la hija o hijo de alguien determinado.

¿Cómo se puede ayudar a solucionar el problema de las desigualdades? Pues igual que pasa con el tema del cambio climático, teniendo en cuenta que hay que paliar todas las desigualdades e ir ganando batalla tras batalla a todos los elitismos para que todas las desigualdades puedan caer por su propio peso.

Precisamente, este párrafo es una actualización porque, acabando de leer de nuevo el mencionado artículo de Beatriz Gimeno, encontré una frase que puede, de alguna forma, resumir el objetivo general de todo esto: «(…) estamos exigiendo una sociedad del buen vivir y del bienestar, que socialice el trabajo reproductivo, el cuidado de las personas, y reparta los trabajos y los recursos.»
Y si he eliminado el pronombre es porque no sólo lo pedimos «nosotras» sino también «nosotros».

Forza4/Ventus.

O máis dificult…

O máis dificultoso de decidir, non é só toma-la decisión, senón emprega-la intelixencia para saber cando mantela e cando cambiala.

Inteligencia Colectiva y organización

En los modelos de organización del siglo que estamos empezando (no llevamos más de un 11% y algo superado), se está dando algo que muchas veces los seres humanos hemos considerado, y que últimamente parece tabú a la hora de abordar una ingente variedad de temas: desde las relaciones interpersonales hasta los viajes espaciales, pasando por la organización empresarial: el modelo basado en inteligencia colectiva o, si vamos a lo más pomposo, de la decisión horizontal.

Y es que, desde pequeños, intentan imponernos a fuego el dogma de que la única forma viable de organización es la organización vertical, es decir, las jerarquías,o aquellas en las que hay diversos niveles de directivos (que no líderes), y en las que, cada bajada en el escalafón significa mayor nivel de dependencia (a casi todos los niveles) y menor nivel de realización personal.

De esta manera, han conseguido (al menos, hasta ahora) formar sociedades (que no comunidades, ni grupos libres de personas) en las cuales tanto como el 99% de la población gana, de máximo, un 5% de lo que gana el otro 1%, y es más, en el que un 0,35% de la población viene ganando unas 10 o 100 veces más, que el resto de los privilegiados en completar el 1%.

En resumen: han elaborado jerarquías que van desde el plano más privado y doméstico (hombre sobre mujer, padres sobre hijos, jefe sobre empleados) hasta lo más general de la sociedad (capital sobre personas).

Además, en estes últimos tiempos, de crisis o de capitalización ilegítima de los colectivos más adinerados, asistimos a una generalización de estes comportamientos al interior de muchas familias, o esa es la idea que da lo que se vé en comportamientos de muchas personas.

En estes comportamientos, el dinero empieza a dejar de funcionar (si es que alguna vez funcionó) como medio para mejorar oportunidades, y se empieza a ver como el fin y la medida de toda actividad personal y/o familiar.
Sin dejar de reconocer las dificultades de financiación de muchas familias, precisamente el problema es que, poniendo el dinero en la dirección de decisiones, estamos poniendo el carro antes que los bueyes, y, por mucho que lo deseemos, no va a ser el carro el que tire de unos obstinados bueyes que se saben depositarios de la fuerza que sí que puede mover el carro.

Por todo ello, tal vez debamos, desde nuestro mundo más cercano, desde nuestras actuaciones, ser nosotros los que controlemos nuestro tiempo (bien más preciado) y nuestro dinero, en vez de que sea el dinero el que malgasta nuestro tiempo.
Y, para ello, evidentemente, deberíamos contar con los demás, no como nuestros asistentes personales, sino como personas válidas individual y colectivamente, con capacidad de razocinio y decisión,y que estas personas sepan también valorar nuestras contribuciones, puesto que si alguna de las dos cosas falla, falla el conjunto ya que nada suele ser responsabilidad de sólo una persona, sino del conjunto de las mismas.

Por ello, empecemos a ensayar y construir nuestro conjunto de competencias horizontales, mientras animamos a l@s demás a hacer lo mismo. Con ello, fomentaremos más decisiones conscientes tomadas en el seno de un razonamiento más profundo y equilibrado, y menos decisiones por impulsos modeladas por unos medios de adoctrinamiento (aún no de comunicación) en los cuales lo único que se fomenta es la frustración y/o el miedo, que son los dos medios (y miedos) preferidos históricamente por las jerarquías para controlar y esclavizar a la gran mayoría de la población.